Het verlies van een huisdier verandert je dagen op een manier die je pas begrijpt als het zover is en dat raakt dieper dan je vooraf denkt want het zit in gewoontes die je nooit bewust had en in kleine dingen die ineens opvallen door hun afwezigheid. De bak blijft vol het kussen ligt stil en de plek bij de deur blijft leeg zonder beweging of geluid. Veel mensen proberen meteen weer door te gaan maar merken al snel dat het verdriet zich niet laat wegduwen en dat het niet minder zwaar wordt door het te negeren. Het is geen mens maar het was wel familie en die leegte doet iets met je energie en je ritme. Sommige mensen vinden het fijn om iets tastbaars te bewaren dat zorgt voor een stille vorm van afscheid. Urnen kopen doe je bij een urnwinkel is dan geen grote beslissing maar een zachte stap richting een nieuwe manier van omgaan met wat er niet meer is maar nog wel gevoeld wordt
Je raakt de band niet kwijt
Een huisdier zit niet in woorden en toch zegt het alles zonder iets te hoeven zeggen en daarom voelt het verlies vaak intenser dan je kunt uitleggen aan anderen die dat nooit zo hebben ervaren. Het was een metgezel in stiltes een troost op onzichtbare momenten en een deel van het ritme dat je elke dag opnieuw leefde. Die band verdwijnt niet ineens maar blijft hangen in gewoontes die je nu zonder reden uitvoert en dat doet pijn zonder drama maar met diepe steken. In die eerste dagen zoeken mensen vaak naar een vorm waarin ze die band kunnen vasthouden zonder dat ze alles telkens opnieuw hoeven voelen. Voor wie een hond verloor voelt het gemis vaak als een plotselinge breuk in iets wat jarenlang vanzelf sprak. Een honden urn is dan niet zomaar een object maar een plek voor iets wat gebleven is ondanks het afscheid
Elke herinnering vraagt om ruimte
Niet iedereen wil praten over het verlies van een dier en dat hoeft ook niet want het zit niet in verhalen maar in herinneringen die stil blijven en die je elke dag opnieuw tegenkomt zonder dat je erom vroeg. Soms zit het in een geluid in huis of in een routine op een bepaald moment van de dag en dat is precies wat het zo lastig maakt om verder te gaan zonder te vergeten. Veel mensen hebben er behoefte aan om iets te bewaren dat hen helpt om dat stukje verleden een plek te geven in het nu. Dat hoeft niet groots te zijn of zichtbaar voor iedereen zolang het maar klopt met hoe jij rouwt. Voor sommigen is dat een urn op een rustige plek in huis voor anderen juist iets buiten zoals in de tuin. Die plek geeft rust omdat het laat voelen dat het nog ergens is zelfs als je weet dat het voorbij is. Je maakt geen graf maar een ankerpunt in je dagelijks leven
Tijd verandert hoe je herinnert
De eerste weken zijn vaak het zwaarst omdat je steeds geconfronteerd wordt met wat er niet meer is en tegelijk nog geen idee hebt hoe je verder moet zonder dat stukje leven naast je. Maar met de tijd komt er een ander soort rust die niet per se zachter is maar wel dragelijker wordt. Wat eerst pijn deed wordt langzaam iets wat je met je meedraagt zonder dat het je hele dag bepaalt. Het helpt als je ergens op terug kunt vallen op momenten dat het ineens weer moeilijk is en daar hebben veel mensen baat bij. Iets tastbaars zorgt dan voor herkenning en veiligheid.
